Reisverslag deel 7

2 januari
Ik moet straks nog afkicken, want er wordt hier dagelijks schoongemaakt! Zelfs op zondag. Ook heel handig als je een pot Nutella laat vallen en er duizenden stukjes glas en klodders chocoladepasta door het appartement zwerven. Je had de gezichten van Sam en Thabang moeten zien ( O,o, mammie). Of die keer dat ik appelsap had opgedweild met de badmat en we de volgende dag een hele invasie mieren op bezoek hadden.  Thabang kent steeds meer Nederlandse woorden zoals 'dankjelel' en ook zijn eerste Nederlandse liedje is een feit: klap een in je handjes, blij, blij, blij!   We zijn creatief bezig geweest .... magisch schilderen. Je hebt alleen water, een kwast en het boekje nodig. Je gaat met de kwast over de bladzijdes en de kleuren onstaan vanzelf. Thabang was verbaasd en vond het prachtig (water + verf smaakt ook lekker). Een paar dagen geleden hebben ze hier grasgemaaid, dat was lekker rustig voor mij, want dan hoefde ik niet zo op te letten of Thabang bloemetjes opat. Helaas, de bloemetjes zijn al weer aangegroeid, gedaan met de rust. Ook de prullenbak wordt gecheckt op lekker eten. Thabang gooide ook nog de handdoek van een vrouw die aan het zwemmen was in het water. En ik schat de overlevingskansen van dat ene leuke struikje bij het zwembad slecht in, Thabang mag er nu plassen (ik werd gek van dat heen en weergeloop), dat betekent zo'n 10 plasjes per dag op die ene struik! Het speelgoed wordt tegenwoordig door thabang verstopt in de keukenkastjes. Soms trekt hij hard aan mijn haar, om ee vervolgens een kusje op te geven. Toen Thabang iets deed wat niet mocht zei Sam tegen mij: ja, eigen schuld, jij wou zelf adopteren! Het slapen gaat beter, Thabang vraagt er soms zelf om en kijkt niet meer zo sip, hij weet dat ik er de volgende dag ook nog ben! 's Nachts controleert hij vaak even met zijn voet of ik er nog ben. Hij kruipt vaak tegen mij aan en soms drukt hij mij bijna uit het 2-persoonsbed. Hij valt zelf regelmatig uit bed, maar er liggen donsdekens op de grond voor een zachte landing. Wanneer we boodschappen gaan doen, komen we de social worker tegen. Zij had ons enige tijd van een afstandje bekeken. En ze vond het geweldig, ons drietjes. Ze kon zien dat we het samen erg fijn hebben/connecting very well. Ze vroeg wanneer ik mijn tickets had geboekt en zou proberen of we toch donderdag mogen vertrekken.  Het blijft afwachten, het is zo'n heen en weergeslinger en dat voor zo'n structuurkip als ik. Wat lijkt het me heerlijk om straks op Schiphol te staan en weer mijn eigen plannen en afspraken te maken. 's Avonds laat kreeg ik een sms dat ik de volgende dag om 9 uur klaar moest staan .... het tehuis gaat afscheid nemen van Thabang en andersom. Dat is een hele ceremonie en ik vind het spannend, ik doe geen oog meer dicht (deed ik toch al niet i.v.m. disco, muggenjachten, onrustige zonen, etc).

3 januari
Een hele belangrijke dag voor ons! We staan om 9 uur klaar met onze mooiste kleren aan. Om kwart voor 10 worden we eindelijk opgehaald.  Bij het tehuis aangekomen worden de laatste voorbereidingen voor het afscheid van Thabang gedaan. We zitten in een kapel. Er is veel personeel, de huismoeders, social workers, ons contactpersoon, de directeur en zijn vrouw en nog een aantal anderen. De ceremonie begint met het zingen van de naam Thabang. Er worden woordjes gedaan van verschillende mensen, er wordt gebeden, gezongen, officiele handtekeningen geplaatst, taart gegeten en ik mag zelf ook nog een woordje doen (stotter, stotter). Sam, Thabang en ik moesten in het midden staan, met alle mensen om ons heen, heel bijzonder. Ik kan moeilijk in woorden vertellen hoe het allemaal was, maar wat me het meest is bijgebleven is hoe gek iedereen met Thabang is. Wanneer de directeur een slechte dag had, hoefde hij alleen maar even naar Thabang te gaan! Hij zei dat het een "bittersweet day" is en dat ze Thabang erg zullen missen. Thabang is een vrolijke, lieve, mooie jongen en dol op eten! Thabang mocht 1 keer mee boodschappen doen, sommige etenswaren hebben het tehuis nooit bereikt. We kregen een zelfgemaakte knuffel en een deken mee. En een plakboek met foto's en teksten van de afgelopen 2 jaar dat Thabang daar heeft doorgebracht, wat ben ik daar blij mee (want ik heb al zoveel gemist in de eerste 3 jaar). Maar het voelt als een perfecte match, wij met zijn drietjes! Na afloop mochten we het terrein op en alle andere kinderen langs om dag te zeggen. Tot slot had ik een hele kofferbak vol spullen voor het tehuis. Ik had zelf 1 koffer vol. En ik had van het geld van Marlon heeeeeel veeeeeel luiers en melk/voeding gekocht. Wat waren ze er blij mee! Vanmiddag was ik nog steeds helemaal van slag met mijn trillende benen van alle indrukken.  We moeten nu alleen nog een gesprek met de principal secretary.  Maar we mogen in ieder geval (99%) wel donderdag vertrekken .... wauw!  En dan komen we op vrijdagochtend aan om 10.15 uur. We kunnen niet wachten. Morgen koffers inpakken, koelkast leegeten en op naar de laatste uitdagingen, de lange reis terug. We vertrekken donderdagmiddag naar Johannesburg, waar we ons 8 uur moeten vermaken, zucht. Om 23.59 uur vertrekken we naar Amsterdam, dat is ruim 11 uur vliegen, pfffff. Maar als we dan eenmaal door die deuren wandelen iets na tienen, mmmmmmmm! Iedereen is welkom, maar of ik aanspreekbaar ben dat weet ik niet (ben vast druk in de weer ben met zoon nummer 1 & 2). En dan zo'n heerlijke echte cappuchino drinken ..... dat lijkt me wel wat! 

Liefs Marije (Het volgende bericht komt uit Nederland)