Lang leve de Schipholdeuren

We zijn weer terug! Heerlijk!
Maar dat ging niet zomaar.....
Donderdag om 13 uur zouden we vertrekken. Dus ik dacht nog even met de jongens te ontspannen bij het zwembad. Worden we om kwart voor 10 gebeld. Ons contactpersoon. We kunnen de officiële papieren niet in ontvangst nemen, want de mensen van het ministerie die ons dat moeten overhandigen zijn er vandaag niet! Dus geen paspoort! Daar ging onze relaxte morgen. Hup, het zwembad uit, douchen, kleren aan en zelf maar naar het ministerie .... ik moet en zal dat paspoort krijgen. Ik kan mijn vlucht toch niet gaan annuleren? Met trillende benen en een hoop zenuwachtig gedoe komen we samen met het contactpersoon bij het ministerie aan. We moeten heel lang wachten. Als het maar goedkomt. Ons contactpersoon loopt de verschillende kamers langs, ze zijn op slot. Dan verdwijnt ze een kamer in en blijft heel lang weg. Ondertussen zit ik alweer met Thabang op het toilet. Als ik terug kom, zit mrs. Mamonyane met andere mensen en in een ander kamertje druk te praten. Er wordt verschillende keren gebeld. En wij zitten met z'n drietjes op de grond in de gang, te ijsberen. Ik kan wel huilen!
Uiteindelijk krijgen we het paspoort van Thabang! Brrr, wat was dat spannend.
Snel even lunchen en dan wachten op de taxi om te vertrekken naar het vliegveld, de taxi komt te laat, maar daar zijn we inmiddels aan gewend.
We checken in en zwaaien mrs. Mamonyane uit, wat een mooi mens!
Dan nog wat formulieren invullen en dan hup door de douane. NIET DUS! Om Lesotho te kunnen verlaten moet je een 'birth certificate' kunnen laten zien. Maar ik heb alleen een paspoort en een verklaring van de rechter. De rest wordt later naar mij opgestuurd, maar daar heb ik nu dus niets aan. De douane verlaat met het paspoort van Thabang en mij de ruimte. Wij moeten plaatsnemen op stoelen.
Weer lijkt het een eeuwigheid te duren. Dit ga je toch niet menen? Dat vliegtuig gaat toch niet zonder ons? De spanning giert door mijn lijf. Na 20 minuten komt de douane eindelijk terug en we mogen toch naar Johannesburg vliegen. Yes!
Tijdens het vliegen blijf ik onrustig, Sam is misselijk en Thabang is bang in het vliegtuig. Ik ben al helemaal stuk en we zijn nog maar 1,5 uur onderweg (en nog meer dan 24 te gaan).
Eenmaal in Johannesburg moeten we 8 uur zien te overbruggen. Dit gaat wonderbaarlijk goed: beetje lezen, spelen, cappuchino drinken, vliegtuigen kijken, eten en natuurlijk tig keer naar het toilet voor Thabang!
Dan op naar gate 18 (de allerlaatste, dus een heel eind lopen) voor onze KLM vlucht naar Nederland. Weer mogen we niet verder, ze hebben een geboorteverklaring van Thabang nodig. De mevrouw verdwijnt met onze paspoorten en gaat in overleg met de baas. De spanning is weer terug! Wanneer komt hier een eind aan, bah. Nu verlang ik echt naar die schipholdeuren!
Na een tijdje komt ze eindelijk terug en we mogen toch naar Nederland. Gelukkig.
Nog voordat we midden in de nacht opstijgen, liggen Thabang en Sam al te slapen! Het duurt even voordat ik rustig ben en me realiseer dat er nu echt niets meer tussen kan komen! Ik slaap niet, maar ik ben zo blij dat ik in dit vliegtuig zit met 2 zonen! We zitten in totaal 12 uur in het vliegtuig en het verloopt prima. Thabang vindt alleen het landen erg eng en huilt heel hard (en dat mag ook). Ben supertrots op ze!
En als we bij de bagagebanden aankomen zien we daar de door de ruiten .... mijn allerliefsten! Ik heb het niet meer en zoek dekking achter Thabang! Wat een mooi moment!
En als dan ook nog alle bagage van de bagageband komt rollen, fijn!
Vlak voordat we door de schipholdeuren willen lopen, krijgt Thabang een grote driftbui! Hmmm, wat nu? Er snellen een aantal mensen naar me toe en vragen of ik hulp nodig heb? Het duurt zeker minuten voordat zijn bui over is, iedereen zit me aan te kijken. Wat water drinken lijkt te helpen. En daarna gaan we eindelijk door de deuren! Wat heb ik iedereen gemist! We zijn er! We zijn alledrie in Nederland! Lang leve de schipholdeuren!