De adoptieprocedure op een rij

Een ver land
Een klein mens
Een huis vol liefde
Een grote wens

Eind 2007 kom ik erachter dat je als alleenstaande moeder kan adopteren … wow! Ik heb gelijk allerlei informatie opgezocht op internet.

Ik verdiep me in de procedure en schaf een aantal mooie en interessante boeken aan.

Hoewel ik elke dag erg geniet van Sam, blijft mijn kinderwens volop aanwezig. Ik heb nog liefde genoeg om te geven!! Voor Sam zou een broertje of zusje misschien ook wel erg leuk (en goed) zijn.

In 2008 heb ik papieren opgevraagd bij de Stichting adoptievoorzieningen en een BKA nummer aangevraagd (BKA=buitenlands kind ter adoptie).

Laat de procedure maar beginnen!

In maart 2009 is er een informatiebijeenkomst in Zwolle waar ik naartoe ga …. pffff, wat een boel informatie. Ik worstel zelf met de vraag: Wie ben ik om “zomaar” een kind uit een ander land te halen? Wie zegt dat een kind niet beter af is in eigen land? Toch vind ik tijdens de bijeenkomst een paar antwoorden:

· Adoptie is hulp aan een kind in nood door middel van gezinsvorming.

· Er wordt eerst uitgebreid gekeken naar de opvangmogelijkheden in eigen land (familie, binnen de plaats, regio of via adoptie), daarna kan er pas interlandelijke adoptie plaatsvinden

· Ouders moeten een afstandsverklaring geven. Bij vondelingen een verlatenverklaring.

Het blijkt dat er voor alleenstaanden zeer weinig opties zijn. De landen van herkomst stellen verschillende eisen aan de adoptie ouders. Bijvoorbeeld dat je 5 jaar getrouwd moet zijn of dat je geen biologisch eigen kind mag hebben.  

De volgende stap in de procedure is het volgen van de verplichte voorlichtingsbijeenkomsten.  Omdat er een aantal mensen waren afgevallen was ik eerder aan de beurt … leuk! Op 12 augustus 2009 start de eerste bijeenkomst in Zwolle. Ik vond het fijn om naar de bijeenkomsten te gaan. Vooral leuk om mensen te leren kennen die met hetzelfde bezig zijn! Mijn zusje gaat een keer mee naar een bijeenkomst en mijn moeder gaat twee keer mee ... fijn!

Na de bijeenkomsten volgt het gezinsonderzoek. De Raad voor de Kinderbescherming adviseert de minister van Justitie over het geven van de beginseltoestemming. Tijdens het gezinsonderzoek kijkt de Raad voor de Kinderbescherming naar de gezins- of leefsituatie en de wensen en beweegredenen om te adopteren. Doel van het onderzoek is zicht te krijgen op de geschiktheid van de aanvrager(s) om een adoptiekind op te voeden. Op 28 januari 2010 ga ik naar de Raad van de Kinderbescherming in Zwolle. Daar wordt ik gedurende anderhalf uur uitgebreid bevraagd over mijn leven, Sam, werk, beweegredenen, kwaliteiten, risicofactoren, opvoeding, etc, etc. Ik heb een hele fijne raadsmedewerker … het klikt meteen.

Ondertussen schrijf ik mijn levensverhaal en zij zal dat meenemen in haar rapport richting het Ministerie van Justitie.  Op 3 maart komt de raadsmedewerker bij mij thuis om te kijken hoe ik woon en hoe ik met Sam om ga. We hebben een goed gesprek en Sam is de allerliefste van de wereld (en geeft haar koekjes .... altijd goed)! Op 12 maart mag ik het verslag (9 of 10 pagina's) inzien op het kantoor van de kinderbescherming. Het advies is POSITIEF! Ik krijg toestemming om te mogen adopteren!!! Wat ben ik blij! Dus gelijk naar de bakker voor wat taartjes voor Sam en mij! Dit is ook het goede moment om Sam te vertellen (anders hoort hij het misschien van een ander) dat er over een tijd een broertje of zusje bij komt. Sam reageert enthousiast. Hij hoopt dat het een jongetje is (?!) en vraagt of 'ie dan bruinig/zwartig is. Sam denkt dat ze wel dikke vriendjes kunnen worden. Hij heeft ook al een naam bedacht: Cas (zo heet zijn beste vriendje).

Op 22 maart 2010 krijg ik mijn officiële beginseltoestemming (=BT) toegestuurd van het Ministerie van Justitie!  

Vervolgens kom je in een bemiddelingsfase terecht. Wil je de adoptie grotendeels zelf regelen (deelbemiddeling) of laat je het door één van de vergunninghouders doen. Ik heb me georiënteerd op de zelfdoe procedure. Dit is vaak een zeer moeilijk en intensieve manier van adopteren. Ik heb zelf weinig contacten in het buitenland en weet weinig van procedures in het buitenland af (wetten, rechtzaken, legaliseren, etc). Ik besluit me aan te sluiten bij een vergunninghouder. Zij zijn bevoegd om te bemiddelen in een adoptieprocedure.

De vergunninghouder waar ik als alleenstaande terecht kan is Kind en Toekomst (www.kindentoekomst.nl). Stichting Kind en Toekomst stelt zich tot doel direct hulp te bieden aan kinderen in nood. Zij doet dit door het bemiddelen bij adoptie door personen die in Nederland woonachtig zijn, van kinderen die in hun geboorteland geen enkel uitzicht hebben op een menswaardige toekomst of in hun bestaan worden bedreigd.

Op dinsdag 17 augustus wordt ik gebeld ….. ik mag op intake komen. Spannend! Het gaat om Lesotho! Wat een mooi idee om te weten waar mijn kind vandaan zal komen.

Woensdag 18 augustus rijd ik naar Halle waar het intake gesprek plaatsvindt met Kind en toekomst. In anderhalf uur moet ik vertellen wie , wat, waar, waarom, wanneer, etc, etc. Ik krijg informatie over de procedure. En een vette rekening! Bedankt!

De volgende dagen ben ik een stuiterbal … ik ben zo enthousiast dat ik weer een stapje dichterbij ben! Ook Sam vindt het een mooi idee … een broertje of zusje erbij! We zitten nu regelmatig met onze neus in de Bosatlas en zoeken Lesotho op (we kennen blz. 83 uit ons hoofd).  

Nu is het tijd om alle documenten te verzamelen en dat zijn er écht een heleboel:

Beginseltoestemming, geboorteakte, verklaring omtrent goed gedrag, werkgeversverklaring, verklaring financiële status, eigen motivatiebrief waarin de wens tot adoptie tot uiting wordt gebracht, pasfoto’s, foto’s van gezin, huis en familie, paspoortkopieën en de bemiddelingscontacten.

Dit alles in het Engels en in drievoud.

Op 28 augustus verstuur ik het hele pakket naar Kind en toekomst. Hopelijk is alles goed en kan het door naar Lesotho.

Dan volgt er een periode van wachten op het telefoontje met het voorstel. 

Op 1 februari is het zover. We hebben een zoon/broertje: Thabang! Hij is geboren op 7 september 2008 en is ongeveer 2,5 jaar. De betekenis van Thabang is be happy ... mooi!

Dan is het tijd om wéér allerlei formulieren te verzamelen: een akkoordverklaring adoptie, 2 exemplaren van de volmacht (special power of attorney, tekenen met 2 getuigen), formulier voor aanvragen van een Schengen visum, founding en Supporting Affidavit (2x, deze verklaringen moet je door de notaris laten legaliseren + de notaris moet op apart vel mijn handtekening legaliseren), 2 kopieën van paspoort, een verklaring omtrent gedrag, recente medische verklaring en een TEV aanvraag (toelating en verblijf) voor de IND.

Dan begint het nestelen ...... 

"Het wordt gezien als een persoonlijke missie om alles ‘spik en span’ te krijgen. Het opruimgevoel en het willen schoonmaken zit er door de natuur ingebakken; je wilt je nest klaarmaken voordat de kleine komt". In dit opzicht zit er bij mij geen verschil tussen biologisch of geadopteerde kinderen (met Sam had ik dat ook).

De kinderkamer wordt klaargemaakt, er worden spullen aangeschaft, we halen onze inentingen, we gaan op Afrikaanse avonturen (naar de Beekse bergen, het Afrika museum en het Afrikafestival), we maken een schilderij en we doen nog veel meer om alles goed voor te bereiden.

Op 9 augustus horen we dat Thabang door de rechtbankprocedure is. Het wachten is nu op het paspoort. Alleen de paspoortboekjes in Lesotho zijn op!! Als dat geregeld is gaan we!!