De liefde

Tsja, met de liefde in mijn leven wil het nog niet zo vlotten. Ik heb de juiste man nog niet gevonden en hij heeft mij ook nog niet ontdekt …..

Mijn romantische “ik” zegt dat het vanzelf op je pad komt, het lot helpt wel een handje mee, maar duurt dat zo lang? Ik kan toch overal een leuke vent tegenkomen? Ik doe wekelijks de boodschappen (in verschillende supermarkten), ik moet regelmatig tanken, ik woon in een straat met meerdere huizen (mét buurmannen), ik kom op verschillende scholen met leuke leerkrachten en directeuren, moet (helaas) altijd zelf naar de garage voor onderhoud en de APK en ik laat dagelijks de hond een aantal keer uit …. genoeg kansen op mooie ontmoetingen (maar het universum werkt nog niet echt mee).

Af en toe heb ik een date, maar als ik aan mijn laatste date denk krijg ik een smile van oor tot oor (en dat is niet omdat we zo goed bij elkaar passen). Ik zou er een heel weblog over kunnen schrijven, maar ik zal jullie dat besparen.

Sam deed zelfs een poging om me te koppelen. Eén straat verder werd een stuk weg opnieuw bestraat. Heel interessant voor jongens, dus Sam stond er wel een uur met z’n neus bovenop. Na een uur kwam Sam terug. Even wat drinken en een koekje en toen vertelde Sam dat er 2 hele leuke bouwvakkers waren en dat hij had verteld dat zijn moeder was gescheiden en op zoek was naar een leuke man en bla, bla, bla. Oja, heb je dat allemaal gezegd, hmmm?! Sam: “maar jullie kunnen toch wel samen een kopje koffie drinken, hij is echt heel aardig, hoor, mam, want ik mocht even mee op de tractor naar de overkant van de straat!”. Zo simpel kan het zijn. Niks ‘keuren’ op leeftijd, beroep of uiterlijk …. hij was gewoon aardig! Wat wil je nog meer!?

Wat ik afgelopen week ook wel grappig vond, is dat Sam voor het eerst een nieuw vriendje over de vloer kreeg. Sam vertelde vrolijk dat hij alleen met zijn moeder woont, waarop dat nieuwe vriendje zei: “dat dacht ik al, dat hier geen man woont, mannen houden niet van roze!”